|
| | |
|
სულ კატალოგში მასალაა: 20 ნაჩვენებია მასალა: 11-20 |
გვერდები: წინა გვერდი 1 2 |
გალაკტიონ ტაბიძე–ცამეტი წლის ხარ |
გალაკტიონ ტაბიძე–მგლოვიარე სერაფიმები |
შენი სადღეგრძელო
კაფეში სევალ სრულიად მარტო
და ორს ავივსებ სასმელით ჭიქას,
ერთი შენია (უნდავიდარდო
ასეც და ისეც, აქაც და იქაც).
შენს სადღეგძელოს ჩუმად ჩამძახებს
ჭიანურები, ვასვამ: ალავერდი!
მაგრამ შენს ჭიქას ხელს არვინ ახებს,
პასუხს არ მაძლევს ხმათა ხავერდი.
და გაფითრებულ სარკეში მცურავს
ეს მწუხარება ვინ დამიფასოს?
მე გეუბნები ასე სამდურავს,
მაგრამ შენ მაინც არ მაძლევ პასუხს.
|
თოვლი
მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის
ქალწულებივით ხიდიდან ფენა.
მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის
და სიყვარულის ასე მოთმენა.
ძვირფასო! სული მევსება თოვლით:
დღეები რბიან და მე ვბერდები!
ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ
უდაბნო ლურჯად ნახავერდები.
ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება:
იანვარს მოძმედ არ ვეძნელები,
მაგრამ მე მუდამ მემახსოვრება
შენი თოვლივით მკრთალი ხელები.
ძვირფასო! ვხედავ... ვხედავ შენს ხელებს,
უღუნოდ დახრილს თოვლთა დაფნაში.
იელვებს, ქრება და კვლავ იელვებს
შენი მანდილი ამ უდაბნოში...
ამიტომ მიყვარს იისფერ თოვლის
ჩვენი მდინარის ხიდიდან ფენა,
მწუხარე გრძნობა ქროლის, მიმოვლის
და ზამბახების წყებად დაწვენა.
თოვს! ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი
და დაღალული სიზმრით დამთოვა.
როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი,
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა
|
გალაკტიონ ტაბიძე–ლურჯა ცხენები |
მზეო თიბათვისა მზეო თიბათვისა, მზეო თიბათვისა,
ლოცვად მუხლმოყრილი გრაალს შევედრები.
იგი, ვინც მიყვარდა დიდი სიყვარულით,
ფრთებით დაიფარე - ამას გევედრები.
ტანჯვა-განსაცდელში თვალნი მიურიდენ,
სული მოუვლინე ისევ შენმიერი,
დილა გაუთენე ისევ ციურიდან,
სული უმანკოთა მიეც შვენიერი.
ხანმა უნდობარმა, გზა რომ შეეღება,
უხვად მოიტანა სისხლი და ცხედრები,
მძაფრი ქარტეხილი მას ნუ შეეხება,
მზეო თიბათვისა ამას გევედრები.
|
დაწუხებულმა, არაგვო, რო გნახე, გავიხარეო, სრულიად გამოვიცვალე, წელშიაც ავიხარეო. რა ლამაზია, წყეულო, შენთ ზვირთთა ლაღნი ჩქერანი, გააფთრებულსა ტალღასა კლდეს რო წაუვლენ თქერანი! შენ თვალს გარიდებ მაშინა, მთებისკე მწადის ცქერანი, უნდომლად მამინდებიან ბედკრულს ბედკრულნი მღერანი. გულიც იქ იწევს, თვალიცა, იქ რო მაღალი მთებია, ვინც რომ გიჟმაჟი გაგზარდა, ვის ძუძუც პირში გდებია, _ იმათ კალთაზემც მოვკვდები, მათ ლოდი გულსამც მდებია! ზაფხულში აყვავდებიან მკერდნიც კი სალის კლდისანი, ყვავილთ პირს ეკონებიან ცივნი ნამცვრევნი ცისანი. გაჰყუჩებია ნიავსა ჯიხვი, ყელ-ყურით ლამაზი, აღარ აჩხერებს ქვიშათა კლდით კლდეზე მხტომი გავაზი. ხან რომ ცა მაიღრუბლება, ჩაბნელდებიან ხევები, გაჩნდება მეხთა ტკრციალი, ათრთოლდებიან ხეები, კლდეებზედ დაიკეცება სვავთა და არწივთ ფრთეები. თმებს უკუიყრის ნაკადი, ცისაკ დაიწყებს ცქერასა, შაჰყურებს გაოცებული შავის ღრუბლების მღერასა. რა ყურმა უნდა გაუძლოს იმ მთების გულის ძგერასა?! ხშირად მოხეთქილს წვიმასა სიპისა აქვის ღარები, აქა-იქ გაიმტვრევიან პირგაშაული ღვარები. იზიდებიან შენკენა ის გრძნობისაგან მთვრალები, იმათ ვეღარა დაიჭერს, თუნდ რკინის დახვდეს კარები! ახლა ავდარიც გადიყრის და მზეც გადივლის გორასა, ნაწყვეტ-ნაწყვეტი ნისლები ხევებში სდგამენ გორასა. ვეღარა ჰბედვენ ბეჩავნი მთებისად მეხის სროლასა, მაგრამ ფიქრობენ ვაჟანი სახვალიოდაც ბრძოლასა!
|
ვაჟა–ფშაველას ამირანი
|
ერთი რამ მინდა სათქმელად, გულს ნისლად დაფარებული, ციდამ ცა-ქვეყნის გამგესი სამღერლად დაბარებული. ვსთქვა, თუ არა ვსთქვა, რას მეტყვით, გულისაც დავალებული?! შორს მიდის ჩემი გონება, ოცნება გამალებული; გულს ბევრი უნდა ტიალსა - ხარია ალაღებული. ნუ მომთხოვთ, მაშინ არ ძალმიძს მსჯელობა დალაგებული… მაინც ბოღმა მკლავს, მაინცა არა ვარ გალაღებული. ნეტავ, დაგლევდი, ბუნებავ, შენის ცოდვით და მადლითა, ან შენ დამლევდი, რომ შენთან მეც მემუშავა ადლითა. ვერ სძღები სიყვარულითა, გულო, არ იქნა არობით; იმღერე, ისევ იმღერე, ჟინი მოიკალ გალობით; ეს გაზაფხულიც ჩამოდგა ქვეყნის დამდგენის წყალობით.
|
| |
| | |
|
|
| სტატისტიკა
| |
სულ შემოსულია: 1 სტუმრები: 1 მომხმარებლები: 0 |
|
|