მგლოვიარე სერაფიმები

მარმარილოს ქვეშ (მწუხარება უამრავ დროთა!

მე პოეზიამ დავიწყების ცელს ამარიდა);

საუკუნეთა სათვალავი მეკარგებოდა;

ერთხელ ზმანებით მე ამოველ ბნელ სამარიდან.



მე მოვდიოდი სამშობლოსკენ გზებით ირიბით,

ჰაერში კვნესდა დაწყვეტილი წვიმის სიმები

დასასაფლაოს ძეგლებიდან მწუხარე რიგით

მე მომყვებოდნენ დასტიროდნენ სერაფიმები.



ასე სტიროდნენ: "ოჰ! შეხედეთ! აი, ეს არი!

იყავ ნაზი და ახალგაზრდა - როგორც მაისი,

დადაფნულ გზაზე მიდიოდი, ვით კეისარი,

შენს მოვლენაში კრთოდა ცეცხლი უზენაესი.



ცხოვრება შენი იყო მწველი ალერსი ქალის,

თვით ბოროტება საქართველოდ ნაანდაზები

შენში ბადებდა სიმხურვალის დაუმქრალ ხალისს,

და შენ,მწყურვალემ, გამოცალე ყველა თასები!



ყოველი წვეთი სავსე იყო უმძაფრესი შხამით;

ლურჯა ცხენებით თუ გაფრენდა გრძნობათ სინაზე,

იყავ საოცრად მოხიბლული ასეთი ღამით

და უაილდის ყვავილივით დაეცი გზაზე.



ცაცხვები დგანან შენს საფლავთან, ვით კენტავრები,

მათ სიბნელეში, ნისლიანი და უეცარი,

გამოჩნდებიან პოეზიის თანამგზავრები,

სდგანან მწუხარედ და იტყვიან: აი, ეს არი!”